خلاصه تحلیلی و داستانی جلد دوم رمان «همه مردان شاه» با عنوان «آغ
1. کنستانتین و خروش زندگی
در جلد دوم، پائوستوفسکی دیگر تنها ناظر نیست، بلکه شریک خروش زندگی‌ست. او وارد میدان می‌شود، می‌نویسد، تجربه می‌کند، شکست می‌خورد و بازمی‌خیزد. صدایش در میان غوغای تاریخ جوانه می‌زند. از کارخانه‌ها تا جبهه‌ها، از خیابان‌ها تا اتاق‌های تاریک، همه‌جا رد پای اوست. نویسندگی برای او شکلی از مقاومت است. مقاومت در برابر فراموشی، بی‌معنایی و بی‌عدالتی. و او این مقاومت را با قلم تمرین می‌کند.
2. سیاست و هویت فردی
انقلاب و سیاست همچنان سایه بر زندگی او دارند. اما پائوستوفسکی سعی می‌کند هویت فردی خود را از شعارهای جمعی جدا کند. او نه کاملاً با حکومت همراه است و نه مخالفی صریح. بیشتر دغدغه‌اش مردم‌اند، زندگی، شادی، درد، و امیدشان. او سیاست را ثبت می‌کند، اما نقد نمی‌کند؛ بیشتر می‌فهمد. همین تفاوت است که سبک شخصی او را می‌سازد. نویسنده‌ای که هم با مردم است و هم با خودش صادق.
3. تجربه‌های زیسته، مواد ادبیات
زندگی روزمره برای او معدن طلاست. کوچک‌ترین تجربه‌ها: گفت‌وگویی ساده، دیداری کوتاه، شعری فراموش‌شده، جرقه‌ای در ذهنش می‌شود. او با این تجربه‌ها داستان می‌سازد. ذهنش چون کارگاه بی‌وقفه‌ای کار می‌کند. نوشتن برای او نه وظیفه بلکه نیازی درونی است. و تجربه‌ها، سوخت این آتش‌اند. هر لحظه‌ی زیسته، ارزشی داستانی دارد.
4. دوستان و دشمنان قلم
در این مسیر، پائوستوفسکی با افراد زیادی روبه‌رو می‌شود. نویسندگانی که همراهند و کسانی که او را تحقیر می‌کنند. فضای ادبی روسیه پر از رقابت و ترس است. اما او بی‌ادعا پیش می‌رود. گاه با حمایت روبه‌روست، گاه با بی‌مهری. اما هیچ‌کدام از این‌ها مسیر او را عوض نمی‌کند. چون به صدای درونی‌اش وفادار مانده است.
5. شناخت خود در آینه ادبیات
نوشتن باعث می‌شود پائوستوفسکی خود را بهتر بشناسد. در حین نوشتن، او با گذشته‌اش، خانواده‌اش، زخم‌هایش روبه‌رو می‌شود. ادبیات آینه‌ای‌ست که به درون او روشنایی می‌تاباند. هر داستان، بخشی از خودشناسی‌ست. و همین باعث ژرفای آثارش می‌شود. نوشتن برای او راهی برای کشف خویش است، نه فقط جهان.
6. تولد نویسنده‌ای اصیل
در پایان این جلد، دیگر با نویسنده‌ای مواجهیم که صدای خاص خود را یافته است. نه تقلید می‌کند، نه دنبال تأیید دیگران است. نوشته‌هایش زندگی دارند، چون از دل زیست واقعی آمده‌اند. راهی که آغاز کرده، حالا روشن‌تر شده. و مخاطب می‌داند که این صدا، قرار نیست خاموش شود. بلکه قرن‌ها بعد، هنوز با ما سخن خواهد گفت.